کد مطلب:28200 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:141
آن بزرگوار، به قاضیان هشدار می دهد كه هرگز بین مراجعه كنندگان، تفاوت قائل نشوند؛ به طرفین مخاصمه، به دیده تردید ننگرند؛ در مجلس داوری، با درشتگویی و تكیه كلام های مقتدرانه، مخاصمان را نیازارند؛ به هنگام خشم، تصمیم نگیرند؛ آزمندی را به یك سو ننهند و از سر هوس، سخن نگویند؛ در مجلس قضا، شكوه و وقار را حفظ كنند و جایگاه داوری را خُرد نینگارند؛ با مرافعه كنندگان، از سرِ مهر، سخن بگویند، و همگان را یكسان بنگرند و چنان نروند كه فرودستان، از این كه از سرِ عدل، به حقّ خود دست یابند، مأیوس گردند. حضرت، یكی از اصحاب را از منصب داوری عزل می كند، و چون او از چرایی عزلش سؤال می كند، در پاسخ وی می فرماید: إنّی رَأَیتُ كَلامَكَ یَعلو عَلی كَلامِ الخَصمِ.[1]. من دیدم سخن تو در داوری، بلندتر از خصم بود.
قاضی در مسندی بس ارجمند نشسته است و احقاق حق و داوری استوار، وظیفه اوست. قاضی، یك سوی دعوا نیست و سخنش «فصل الخطاب» دعواهاست. او باید آداب داوری را به دقّت مراعات كند. آموزه های امام علی علیه السلام در این زمینه، بسی تنّبه آور است.